Can Vies: La raó de la força a la Barcelona policial

[En castellano, gallego, francés, italiano e inglés más abajo]

Quant la força de la raó és avasallada per la raó de la força, ningú pot parlar de llei ni de dret. En aquesta situació la llei és arbitrària i la seva aplicació no es desprèn d’un Estat de dret, sinó d’un Estat d’abús on la violència monopolitzada pel govern està al servei d’interessos privilegiats. En aquest cas la resistència a l’abús és legítima; és més, el dret a resistir i defendre’s és l’únic dret de debò. Per tant, des del punt de vista de la llibertat, la dignitat i la raó -les veritables fonts del dret- la protesta contra l’enderroc de l’espai ocupat i autogestionat Can Vies, al barri de Sants, no pot estar més justificada. La seva demolició no ha estat un pretexte per la violència intolerable de minories itinerants que “se n’aprofiten del malestar”, tal com diuen les autoritats (i el sindicat de Mossos de UGT): simplement ha estat una mostra de la barbàrie institucional, gratuïta i salvatge, tal com acostuma a ser.

La metròpolis anomenada Barcelona no és un ampli assentament organitzat per una comunitat d’habitants com quan es va fundar; tampoc és una ciutat industrial plena de treballadors fabrils com era abans; l’amuntegament barceloní és només un espai obert i pacífic de consumidors, on tot moviment humà ha de ser regulat i controlat per tal de garantir la seva transparència i la seva funció. Qui mana a Barcelona no són els veïns, sinó una casta política i financera, vertical i autoritària, paràsita i usurpadora, que fa de la gestió urbana el seu mode privilegiat de vida. El que compta per als dirigents és la “marca Barcelona”, és a dir, que el municipi doni una imatge polida i tranquil·la, com la d’un centre comercial o un parc temàtic, bona per als negocis, les compres, l’oci mercantilitzat i el turisme. Resulta evident que l’espectacle d’una Barcelona consumible per hores necessita un espai sense contradiccions ni ambigüitats, completament sotmès i a l’abast del comprador.

El nou model urbà no pot permetre l’existència d’espais realment públics, sense mediacions ni barreres, i menys encara de llocs gestionats horitzontalment: tot ha de funcionar com un escenari jerarquitzat i monitoritzat, on tecnologies, ordenances, mobiliari urbà i urbanisme estan al servei dels dirigents espoliadors. L’exercici de la autoritat en aquestes condicions és fonamentalment policial; en aquest estadi, la política es confon amb la repressió: gestió, vigilància i ordre són la mateixa cosa, per la qual cosa, el govern s’exerceix per damunt de tot des de la conselleria d’ordre públic. La política és aleshores, no pas assumpte de polítics, sinó de les implacables forces de seguretat. Tots els problemes polítics i socials que aquest model aberrant de ciutat constantment provoca mai no seran reconeguts com a tals, ja que la població no té cap dret a queixar-se del millor dels móns. La única resposta del poder dominant segrestador de la decisió popular és la violència.

És clar que en el tema de Can Vies, les autoritats municipals mai no van tenir la intenció d’oferir alternatives que se’n sortiren del circuit burocràtic oficial, i que tota trobada s’abocava a la manipulació i la mentida, perquè en proposar un espai tutelat inacceptable el que volien realment era suprimir aquest espai lliure. El dispositiu policial desproporcionat per fer efectiu el desallotjament ho demostra. No comptaven ni amb l’ajut d’altres col·lectius ni amb el recolzament veïnal del centre. Tampoc s’esperarien la solidaritat d’altres barris, tal com va succeir a la matinada. Per això les forces de l’ordre injust van ser inicialment sorpreses. On era el canó ultrasònic i perquè no es van llençar de seguida projectils viscoelàstics? Això es preguntava el representant del sindicat policial SMT-CCOO, doncs cal dir que la repressió és un treball de mercenaris assalariats regulat per conveni i bales FOAM, i el que interessa els sindicats és fer-lo a fons i sense cap risc. La resposta tothom l’ha vista. Ocupació quasi militar del barri, violència policial indiscriminada, detinguts i ferits…

Tot l’esforç mediàtic de l’alcalde Trias, el conseller d’ordre públic Espadaler i el regidor del districte Sants-Montjuïc Jordi Martí, ha estat dirigit, primer, a defensar l’acció violenta de la policia, “defensora del dret de propietat” i “executora d’una sentencia ferma del Tribunal Suprem”. De fet, no s’han explicat massa: “mal aniríem si la policia s’hagués de justificar” (Espadaler), “les forces de seguretat tenen raó. Quan els Mossos actuen és per alguna cosa” (Trias). Segon, l’esforç també s’encaminava a presentar les protestes com a l’obra de grups violents infiltrats, amb la idea de dividir la protesta entre pacífics i radicals “anti-sistema”, per tal de “trobar fórmules de consens” amb els uns i d’apallissar i engarjolar els altres. És una vella tàctica política que es treu a relluir quan la força no ha donat tot el resultat desitjat. La demagògia dirigent fa fàstic però és la que és. No culpem a les autoritats de falta de subtilesa, quan només manquen d’escrúpols!

Bé doncs, no estem davant d’un fet inusual aïllat, dins d’un marc democràtic perfecte, on tothom té cabuda i possibilitats. En realitat la iniquitat de les autoritats i la brutalitat de les forces policials seran cada vegada més habituals si la població no es resigna a fer el que li manen. Perquè ella no té mai raó, no és sobirana, ja que no té força, o millor dit, no té el monopoli de la força que la llei de la dominació atorga als governants. El domini total del Capital exigeix un tipus d’espai urbà gestionat com una empresa i amansat com una presó. Dins d’aquest espai no caben maneres de fer assembleàries, ni formes de viure al marge de l’economia de mercat. En allí, el marc no pot ser més autoritari, i la política no es distingeix del control social. En un món orientat cap al totalitarisme, la gestió política és repressió.

Can Vies era una pedra en la sabata del poder a Barcelona. Sembla que aquest no se l’ha pogut treure amb facilitat. La resistència a l’enderroc ha estat exemplar en molts aspectes, prova que n’hi ha de gent que no s’adapta al comportament esclau que li demanen. Això es motiu de joia. I com que de pedres no hi han de faltar (avui mateix n’hi ha un munt de concentracions), confiem en un futur proper tenir-ne molts altres!

La lluita continua. Visca Can Vies!

Revista Argelaga
Dimecres, 28 de maig de 2014

[CAST]

Can Vies: La razón de la fuerza en la Barcelona policial

Cuando la fuerza de la razón es avasallada por la razón de la fuerza, nadie puede hablar de ley ni de derecho. En esta situación la ley es arbitraria y su aplicación no se desprende de un Estado de derecho, sino de un Estado de abuso donde la violencia monopolizada por el gobierno está al servicio de intereses privilegiados. En este caso la resistencia al abuso es legítima; es más, el derecho a resistir y defenderse es el único derecho de verdad. Por tanto, desde el punto de vista de la libertad, la dignidad y la razón -las verdaderas fuentes del derecho- la protesta contra el derribo del espacio ocupado y autogestionado Can Vies, en el barrio de Sants, no puede estar más justificada. Su demolición no ha sido un pretexto para la violencia intolerable de minorías itinerantes que “se aprovechan del malestar”, tal como dicen las autoridades (y el sindicato de Mossos de UGT): simplemente ha sido una muestra de la barbarie institucional, gratuita y salvaje, como suele ser.

La metrópolis llamada Barcelona no es un amplio asentamiento organizado por una comunidad de habitantes como cuando se fundó; tampoco es una ciudad industrial llena de trabajadores fabriles como era antes; el hacinamiento barcelonés es sólo un espacio abierto y pacífico de consumidores, donde todo movimiento humano debe ser regulado y controlado para garantizar su transparencia y su función. Quienes mandan en Barcelona no son los vecinos, sino una casta política y financiera, vertical y autoritaria, parásita y usurpadora, que hace de la gestión urbana su modo privilegiado de vida. Lo que cuenta para los dirigentes es la “marca Barcelona”, es decir, que el municipio de una imagen acogedora y tranquila, como la de un centro comercial o un parque temático, buena para los negocios, las compras, el ocio mercantilizado y el turismo. Resulta evidente que el espectáculo de una Barcelona consumible por horas necesita un espacio sin contradicciones ni ambigüedades, completamente sometido y al alcance del comprador.

El nuevo modelo urbano no puede permitir la existencia de espacios realmente públicos, sin mediaciones ni barreras, y menos aún de lugares gestionados horizontalmente: todo debe funcionar como un escenario jerarquizado y monitorizado, donde tecnologías, ordenanzas, mobiliario urbano y urbanismo están al servicio de los dirigentes expoliadores. El ejercicio de la autoridad en estas condiciones es fundamentalmente policial; en esta fase, la política se confunde con la represión: gestión, vigilancia y orden son la misma cosa, por lo que el gobierno ejerce sobre todo desde la consejería de orden público. La política no es entonces asunto de políticos, sino de las implacables fuerzas de seguridad. Todos los problemas políticos y sociales que este modelo aberrante de ciudad constantemente provoca nunca serán reconocidos como tales, ya que la población no tiene ningún derecho a quejarse del mejor de los mundos. La única respuesta del poder dominante secuestrador de la decisión popular es la violencia.

Está claro que en el tema de Can Vies, las autoridades municipales nunca tuvieron la intención de ofrecer alternativas que se salieran del circuito burocrático oficial, y que todo encuentro tenía que parar en la manipulación y la mentira, porque al proponer un espacio tutelado inaceptable lo que querían realmente los burócratas era suprimir este espacio libre. El dispositivo policial desproporcionado para hacer efectivo el desalojo lo demuestra. No contaban ni con la ayuda de otros colectivos ni con el apoyo vecinal del centro. Tampoco se esperarían la solidaridad de otros barrios, tal como sucedió en la madrugada. Por eso las fuerzas del orden injusto fueron inicialmente sorprendidas. ¿Dónde estaba el cañón ultrasónico y por qué no se tiraron enseguida proyectiles viscoelásticos? Esto es lo que se preguntaba el representante del sindicato policial SMT-CCOO, pues hay que decir que la represión es un trabajo de mercenarios asalariados regulado por convenio y balas FOAM, y lo que interesa a los sindicatos es hacerlo a fondo y sin ningún riesgo. La respuesta todo el mundo la ha visto. Ocupación casi militar del barrio, violencia policial indiscriminada, detenidos y heridos…

Todo el esfuerzo mediático del alcalde Trias, el consejero de orden público Espadaler y el concejal del distrito Sants-Montjuïc Jordi Martí, ha sido dirigido, primero, a defender la acción violenta de la policía, “defensora del derecho de propiedad ” y “ejecutora de una sentencia firme del Tribunal Supremo”. De hecho, no se han explicado demasiado: “mal iríamos si la policía hubiera que justificar” (Espadaler), “las fuerzas de seguridad tienen razón. Cuando los Mossos actúan es por algo” (Trias). Segundo, el esfuerzo también se encaminaba a presentar las protestas como la obra de grupos violentos infiltrados, con la idea de dividir la protesta entre pacíficos y radicales “anti-sistema”, a fin de “encontrar fórmulas de consenso” con unos y de apalear y encarcelar a los demás. Es una vieja táctica política que sale a relucir cuando la fuerza no ha dado todo el resultado deseado. La demagogia dirigente da asco pero es la que es. ¡No culpemos a las autoridades de falta de sutileza, cuando sólo carecen de escrúpulos!

Bien, no estamos ante un hecho inusual aislado, dentro de un marco democrático perfecto, donde todos tienen cabida y posibilidades. En realidad la iniquidad de las autoridades y la brutalidad de las fuerzas policiales serán cada vez más habituales si la población no se resigna a hacer lo que le mandan. Porque ella nunca tiene razón, no es soberana, ya que no tiene fuerza, o mejor dicho, no tiene el monopolio de la fuerza que la ley de la dominación otorga a los gobernantes. El dominio total del Capital exige un tipo de espacio urbano gestionado como una empresa y apaciguado como una prisión. Dentro de este espacio no caben formas de hacer asamblearias, ni formas de vivir al margen de la economía de mercado. Allí, el marco no puede ser más autoritario, y la política no se distingue del control social. En un mundo orientado hacia el totalitarismo, la gestión política es represión.

Can Vies era una piedra en el zapato del poder establecido en Barcelona. Parece que éste no se la ha podido quitar con facilidad. La resistencia al derribo ha sido ejemplar en muchos aspectos, prueba que hay gente que no se adapta al comportamiento esclavo que le piden. Esto es motivo de alegría. Y como las piedras no van a faltar (hoy hay un montón de concentraciones), confiamos en un futuro cercano tener muchos otros!

La lucha continúa. Visca Can Vies!

Revista Argelaga
Miércoles, 28 de mayo de 2014

[GAL]

Can Vies: A razón da forza na Barcelona policial

Cando a forza da razón é sometida pola razón da forza, non todo o mundo pode falar de lei nin de dereito. Nesta situación a lei é arbitraria e a súa aplicación non se desprende dun Estado de dereito, senón dun Estado de abuso onde a violencia monopolizada polo goberno está ao servizo de intereses privilexiados. Neste caso a resistencia ao abuso é lexítima; é máis, o dereito a resistir e defenderse é o único dereito de verdade. Polo tanto, dende o punto de vista da liberdade, a dignidade e a razón, as verdadeiras fontes do dereito, a protesta contra o derrubamento do espazo okupado e autoxestionado Can Vies, no barrio de Sants, non pode estar máis xustificada. A súa demolición non foi un pretexto para a violencia intolerable de minorías itinerantes que “se aproveitan do malestar”, tal como din as autoridades (e o sindicato de Mossos de UGT): simplemente foi unha mostra da barbarie institucional, gratuíta e salvaxe, como adoita ser.

A metrópole chamada Barcelona non é un amplo asentamento organizado por unha comunidade de habitantes como cando se fundou; tampouco é unha cidade industrial chea de traballadores fabrís como era antes; o amoreamento barcelonés é só un espazo aberto e pacífico de consumidores, onde todo movemento humano debe ser regulado e controlado para garantir a súa transparencia e a súa función. Quen manda en Barcelona non son os veciños, senón unha casta política e financeira, vertical e autoritaria, parasita e usurpadora, que fai da xestión urbana o seu modo privilexiado de vida. O que conta para os dirixentes é a “marca Barcelona”, é dicir, que o municipio dea unha imaxe aseada e tranquila, como a dun centro comercial ou un parque temático, boa para os negocios, as compras, o ocio mercantilizado e o turismo. Resulta evidente que o espectáculo dunha Barcelona consumible por horas necesita un espazo sen contradicións nin ambigüidades, completamente sometido e ao alcance do comprador.

O novo modelo urbano non pode permitir a existencia de espazos realmente públicos, sen mediacións nin barreiras, e menos aínda de lugares xestionados horizontalmente: todo debe funcionar como un escenario xerarquizado e monitorizado, onde tecnoloxías, ordenanzas, mobiliario urbano e urbanismo están ao servizo dos dirixentes expoliadores. O exercicio da autoridade nestas condicións é fundamentalmente policial; nesta fase, a política confúndese coa represión: xestión, vixilancia e orde son a mesma cousa, polo que o goberno exerce sobre todo dende a conselleria de orde pública. A política é entón, non asunto de políticos, senón das implacables forzas de seguridade. Todos os problemas políticos e sociais que este modelo aberrante de cidade constantemente provoca nunca serán recoñecidos como tales, xa que a poboación non ten ningún dereito a queixarse do mellor dos mundos. A única resposta do poder dominante secuestrador da decisión popular é a violencia.

Está claro que no tema de Can Vies, as autoridades municipais nunca tiveron a intención de ofrecer alternativas que se saísen do circuíto burocrático oficial, e que todo encontro se vertía á manipulación e a mentira, porque ao propoñer un espazo tutelado inaceptable o que querían realmente era suprimir este espazo libre. O dispositivo policial desproporcionado para facer efectivo o desaloxo demóstrao. Non contaban nin coa axuda doutros colectivos nin co apoio veciñal do centro. Tampouco se esperarían a solidariedade doutros barrios, tal como sucedeu na madrugada. Por iso as forzas da orde inxusta foron sorprendidas inicialmente. Onde estaba o canón ultrasónico e por que non se tiraron deseguida proxectís viscoelásticos? Isto preguntábase o representante do sindicato policial SMT-CCOO, pois hai que dicir que a represión é un traballo de mercenarios asalariados regulado por convenio e balas FOAM, e o que interesa aos sindicatos é facelo a fondo e sen ningún risco. A resposta todo o mundo a viu. Ocupación case militar do barrio, violencia policial indiscriminada, detidos e feridos…

Todo o esforzo mediático do alcalde Trias, o conselleiro de orde público Espadaler e o concelleiro do distrito Sants-Montjuïc Jordi Martí, foi dirixido, primeiro, a defender a acción violenta da policía, “defensora do dereito de propiedade” e “executora dunha sentenza firme do Tribunal Supremo”. De feito, non se explicaron demasiado: “mal iriamos se a policía tivese que xustificarse” (Espadaler), “as forzas de seguridade teñen razón. Cando os Mossos actúan é por algo” (Trias). Segundo, o esforzo tamén se encamiñaba a presentar as protestas como a obra de grupos violentos infiltrados, coa idea de dividir a protesta entre pacíficos e radicais “antisistema”, co fin de “encontrar fórmulas de consenso” cuns e de mallar e encarcerar os demais. É unha vella táctica política que sae a relucir cando a forza non deu todo o resultado desexado. A demagoxia dirixente dá noxo pero é a que é. Non culpamos as autoridades de falta de sutileza, cando a única falta que necesitan é a de escrúpulos!

Bo pois, non estamos ante un feito inusual illado, dentro dun marco democrático perfecto, onde todos teñen cabida e posibilidades. En realidade a iniquidade das autoridades e a brutalidade das forzas policiais serán cada vez máis habituais se a poboación non se resigna a facer o que lle mandan. Porque ela nunca ten razón, é soberana, xa que non ten forza, ou mellor dito, non ten o monopolio da forza que a lei da dominación outorga aos gobernantes. O dominio total do Capital esixe un tipo de espazo urbano xestionado como unha empresa e tranquilizado como unha prisión. Dentro deste espazo non caben formas de facer asemblearias, nin formas de vivir á marxe da economía de mercado. Alí, o marco non pode ser máis autoritario, e a política non se distingue do control social. Nun mundo orientado cara ao totalitarismo, a xestión política é represión.

Can Vies era unha pedra no zapato do poder en Barcelona. Parece que este non a puido quitar con facilidade. A resistencia ao derrubamento foi exemplar en moitos aspectos, proba, que hai xente que non se adapta ao comportamento escravo que lle piden. Isto é motivo de alegría. E como as pedras non deben faltar (hoxe hai un montón de concentracións), confiamos nun futuro próximo ter moitos outros!

A loita continúa. Visca Can Vies!

Revista Argelaga
Mércores, 28 de maio de 2014

[FRA]

Can Vies: La raison de la force dans la Barcelone policière

Lorsque la force de la raison est soumise par la raison de la force, tout le monde ne peut pas évoquer la loi et le droit. Dans cette situation, la loi est arbitraire et son application ne provient pas d’un État de droit, mais d’un État d’abus où la violence monopolisée par le gouvernement est au service d’intérêts privilégiés. Dans ce cas, la résistance à l’abus est légitime ; mieux même, le droit de résister et de se défendre est le seul droit véritable. Par conséquent, du point de vue de la liberté, de la dignité et de la raison, les véritables sources du droit, la protestation contre la démolition de l’espace occupé et autogéré Can Vies, dans le quartier de Sants, est on ne peut plus justifiée. Sa démolition n’a pas servi de prétexte à la violence intolérable de minorités itinérantes qui “profitent du malaise”, ainsi que l’affirment les autorités (et le syndicat UGT de la police) : il s’agit simplement d’une preuve de la barbarie institutionnelle, gratuite et sauvage, comme cela est habituel.

La métropole appelée Barcelone n’est plus une ample colonie organisée par une communauté d’habitants comme lorsqu’elle fut fondée ; elle n’est plus une ville industrielle remplie d’ouvriers de manufactures comme auparavant ; l’agglomération barcelonaise n’est qu’un espace ouvert et pacifique de consommateurs au sein duquel tout mouvement humain doit être régulé et contrôlé afin de garantir sa transparence et sa fonction. Ce ne sont pas les habitants qui commandent à Barcelone mais une caste politique et financière, verticale et autoritaire, parasitaire et usurpatrice, qui a fait de la gestion urbaine son mode de vie privilégié. Ce qui compte pour les dirigeants c’est la “marque Barcelone”, c’est-à-dire, que la ville donne d’elle-même une image lisse et tranquille, comme celle d’un centre commercial ou d’un parc thématique, favorable aux affaires, au shopping, aux loisirs marchands et au tourisme. Il est évident que le spectacle d’une Barcelone consommable a besoin d’un espace sans contradictions ni ambigüités, complètement soumis et à portée de l’acheteur.

Le nouveau modèle urbain ne peut pas permettre l’existence d’espaces réellement publics, sans médiations ni barrières, et encore moins de lieux gérés horizontalement : au contraire, tout doit fonctionner dans un cadre hiérarchisé et « monitorisé », où technologies, décrets, mobilier urbain et urbanisme sont au service des dirigeants spoliateurs. L’exercice de l’autorité dans ces conditions est fondamentalement policier ; dans cette phase, la politique se confond avec la répression : gestion, surveillance et ordre sont une seule et même chose, ce qui fait que le gouvernement agit surtout depuis le ministère de l’ordre public. La politique est alors, non pas une affaire de politiciens, mais des implacables forces de sécurité. Tous les problèmes politiques et sociaux que ce modèle aberrant de ville provoque constamment ne seront jamais reconnus comme tels puisque la population n’a aucun droit de se plaindre du meilleur des mondes. La seule réponse du pouvoir dominant qui a confisqué la décision populaire est la violence.

Il est clair que dans l’affaire de Can Vies, les autorités municipales n’ont jamais eu l’intention de proposer des alternatives qui sortent du circuit bureaucratique officiel, et que toute rencontre était condamnée à la manipulation et au mensonge car en proposant un espace sous tutelle inacceptable ils ne cherchaient qu’à supprimer cet espace libre. Le dispositif policier disproportionné pour procéder à l’expulsion le démontre. Ils n’avaient pas prévu l’aide d’autres collectifs, ni le soutien des voisins du centre. Ils ne s’attendaient pas non plus à la solidarité d’autres quartiers comme ce fut le cas de bon matin. C’est pourquoi les forces de l’ordre injuste furent initialement surprises. Où était le canon à ultrasons et pourquoi ne firent-ils pas usage immédiatement des flash-balls ? C’est ce que se demandait le représentant du syndicat policier SMT-CCOO, car il faut dire que la répression est un travail de mercenaires salariés régulé par convention et balles FOAM, et ce qui intéresse les syndicats c’est le faire à fond et sans risques. La réponse tout le monde a pu la voir. Occupation quasi militaire du quartier, violence policière indiscriminée, arrestations et blessés…

Tout l’effort médiatique du maire Trias, du conseiller de l’ordre public Espadaler et du conseiller municipal du district Sants-Montjuïc Jordi Martí, a été en premier lieu de défendre l’action violente de la police, “gardienne du droit de propiété” et “exécutrice d’une sentence du Tribunal Supremo”. De fait, ils n’ont pas donné trop d’explications : “je ne sais pas où l’on irait si la police avait à se justifier” (Espadaler), “les forces de l’ordre ont raison. Lorsque les Mossos agissent, il y a une raison” (Trias). En second lieu, l’effort visait à présenter les protestations comme émanant de groupes violents infiltrés, l’idée étant de diviser la protestation entre pacifiques et radicaux “anti-système” afin de “trouver des formules de consensus” avec les uns et de matraquer et incarcérer les autres. Il s’agit d’une vieille tactique politique qui sert lorsque la force n’a pas donné le résultat escompté. La démagogie des dirigeants est répugnante, mais elle est ce qu’elle est. Nous n’accusons pas les autorités de manquer de subtilité, la seule chose dont ils manquent c’est de scrupules !

Ainsi, nous ne sommes pas face à un événement inhabituel et isolé, dans un cadre démocratique parfait où tous ont leur place et des possibilités. En réalité l’iniquité des autorités et la brutalité des forces policières seront de plus en plus habituelles si la population ne se résigne pas à faire ce qu’elles ordonnent. Car la population n’a jamais raison, elle n’est pas souveraine puisqu’elle n’a pas de force, ou plutôt, elle n’a pas le monopole de la force que la loi de la domination accorde au pouvoir. La domination totale du Capital exige un type d’espace urbain géré comme une entreprise et pacifié comme une prison. Dans cet espace, il n’y a pas de place pour les assemblées, ni pour les formes de vie en marge de l’économie de marché. Là, le cadre ne peut pas être plus autoritaire et la politique ne se distingue pas du contrôle social. Dans un monde orienté vers le totalitarisme, la gestion politique est la répression.

Can Vies était un caillou dans la chaussure du pouvoir à Barcelone. Il semble que ce n’est pas sans mal qu’il ait pu l’enlever. La résistance à la démolition a été exemplaire à plus d’un titre, prouvant qu’il y a des gens qui ne s’adaptent pas au comportement d’esclave qu’on leur demande. C’est une raison de se réjouir. Et comme les cailloux ne devraient pas manquer (il y a aujourd’hui de nombreux lieux occupés), nous comptons dans un futur proche en avoir beaucoup d’autres !

La lutte continue. Visca Can Vies !

Revue Argelaga
Mercredi, 28 mai 2014

[ITA]

Can Vies: La ragione della forza nella Barcellona asediata dalla polizia

Quando la forza della ragione è sottomessa dalla ragione della forza, non tutti possono parlare di legge e di diritto. In questa situazione la legge è arbitraria e la sua applicazione non deriva da uno stato di diritto, ma da uno stato di abuso, in cui la violenza monopolizzata dal governo è al servizio di interessi privilegiati. In questo caso la resistenza all’abuso è legittima; anzi, il diritto a resistere e difendersi è l’unico vero diritto. Per cui, dal punto di vista della libertà, della dignità e della ragione – vere fonti del diritto – la protesta contro lo sgombero dello spazio occupato e autogestito di Can Vies, nel quartiere di Sants, non potrebbe essere più legittima. La sua demolizione non è stata un pretesto per la violenza intollerabile di minoranze itineranti che “si approfittano del disagio”, come ripetono le autorità (e il sindacato della polizia catalana [Mossos] di UGT): è stata semplicemente un episodio di barbarie istituzionale, gratuita e selvaggia, come spesso accade.

La metropoli chiamata Barcellona non è più, come al momento della sua fondazione, un insediamento organizzato da una comunità di abitanti; non è più neanche una città industriale piena di operai, com’era stata per un periodo. Il conglomerato barcellonese ormai è solo uno spazio aperto e pacifico di consumatori, in cui ogni movimento umano deve essere regolato e controllato per garantire la sua trasparenza e la sua funzione. A Barcellona non comandano gli abitanti, bensì una casta politica e finanziaria, verticale e autoritaria, parassita e usurpatrice, che ha fatto della gestione urbana la propria forma di vita privilegiata. Ciò che conta per questi dirigenti è la “marca Barcellona”, cioè che il Comune dia un’immagine pulita e tranquilla, come quella di un centro commerciale o di un parco tematico, buona per gli affari, gli acquisti, il tempo libero mercantilizzato, e il turismo. Risulta evidente che lo spettacolo di una Barcellona da consumare a ore ha bisogno di uno spazio senza contraddizioni né ambiguità, completamente sottomesso ed alla portata del consumatore.

Il nuovo modello urbano non può permettere l’esistenza di spazi veramente pubblici, senza mediazioni né barriere, e ancor meno di luoghi gestiti in modo orizzontale: tutto deve funzionare come un palcoscenico, gerarchico e vigilato, dove tecnologie, ordinamenti, arredo urbano e pianificazione sono al servizio dei dirigenti predatori. L’esercizio dell’autorità in queste condizioni è essenzialmente svolto dalla polizia; in questa fase, la politica si confonde con la repressione: la sua gestione, la vigilanza e l’ordine sono la stessa cosa, e per questo il governo articola la propria azione soprattutto attraverso il Dipartimento di Ordine Pubblico. La politica quindi non è gestita dai politici, ma dalle implacabili forze di sicurezza. Tutti i problemi politici e sociali provocati da questo aberrante modello di città non sono mai riconosciuti come tali, giacché la popolazione non ha nessun diritto a lamentarsi del migliore dei mondi possibili. La violenza è l’unica risposta, da parte di un potere dominante che ha sequestrato la decisione popolare.

Chiaramente, rispetto al caso di Can Vies le autorità municipali non hanno mai avuto nessuna intenzione di offrire un’alternativa esterna al circuito burocratico ufficiale; tutti gli incontri si basavano su manipolazioni e menzogne, perché avanzando la proposta inaccettabile di uno spazio tutelato, quello che volevano era sopprimere lo spazio veramente libero rappresentato da Can Vies. Il dispositivo repressivo sproporzionato che ha eseguito lo sgombero dimostra proprio questo. Non avevano previsto né il supporto di altri collettivi, né l’aiuto ricevuto dagli abitanti vicini; e neanche si aspettavano la solidarietà degli altri quartieri, com’è avvenuto all’alba. Per questo le forze dell’ordine ingiusto inizialmente si sono sorprese. Dov’era il cannone a ultrasuoni, e perché non hanno lanciato da subito i proiettili viscoelastici? Questo si domandava il rappresentante del sindacato della polizia SMT-CCOO, visto che la repressione è stata condotta da mercenari salariati, il cui lavoro è regolato da un accordo sindacale e da pallottole FOAM: quello che importa per i sindacati è che questo lavoro sia fatto come si deve, e senza correre rischi. Abbiamo visto tutti qual è stata la risposta: un’occupazione quasi militare del quartiere, violenza indiscriminata da parte della polizia, arresti e feriti.

Tutti gli sforzi mediatici del sindaco Trías, dell’assessore all’ordine pubblico Espadaler e del presidente del Distretto di Sants-Montjuïc, Jordi Martí, si sono orientati, come prima cosa, a difendere l’azione violenta della polizia, “in difesa del diritto alla proprietà” e “in esecuzione di una sentenza definitiva del Tribunale Supremo”. Di fatto, non si sono neanche voluti spiegare troppo bene: “Sarebbe un problema se la polizia dovesse giustificarsi” (Espadaler), “Le forze di sicurezza hanno ragione; quando i Mossos agiscono, c’è un motivo” (Trías). In secondo luogo, hanno diretto i loro sforzi a presentare la protesta come risultato dell’azione di dei gruppi violenti di infiltrati, con l’idea di dividere la protesta tra pacifici e “anti-sistema” radicali, per poter “trovare formule di consenso” con alcuni, e picchiare ed arrestare gli altri. È una vecchia tattica politica che rispunta fuori ogni volta che la forza non raggiunge gli obbiettivi desiderati. La demagogia dirigente fa schifo, ma è quello che è; non possiamo accusare le autorità di mancare di sottigliezza, quando quello che gli manca sono gli scrupoli!

Insomma: non siamo davanti ad un fatto isolato e inusuale, in un contesto di perfetta democrazia che garantisce a tutti un ruolo e delle possibilità. L’ingiustizia delle autorità e la brutalità delle forze di polizia saranno invece sempre più abituali, se la popolazione non si rassegnerà ad obbedire agli ordini. La popolazione non ha mai ragione, non è sovrana, perché non ha la forza, o meglio, non ha il monopolio della forza che la legge della dominazione attribuisce ai governanti. La dominazione totale del Capitale esige un tipo di spazio urbano gestito come un’impresa e pacificato come una prigione: uno spazio in cui non possono entrare modi di fare assembleari, né forme di vivere che siano al margine dell’economia di mercato. Questo contesto non potrebbe essere più autoritario, e la politica non è distinta dal controllo sociale. In un mondo orientato verso il totalitarismo, la gestione politica è repressione.

Can Vies era una pietra nella scarpa del potere a Barcellona. Sembra che non sia stato facile togliersela. La resistenza alla demolizione è stata esemplare sotto molti punti di vista, ed è una prova del fatto che c’è gente che non si adatta al comportamento da schiavi che viene loro richiesto. Questo è motivo di allegria. E siccome le pietre non devono mancare (oggi ci sono un sacco di manifestazioni), ci aspettiamo in un futuro vicino di averne molte altre!

La lotta continua.  Visca Can Vies!

Rivista Argelaga
Mercoledí 28 maggio 2014

[ING]

Can Vies: the reason of force in Barcelona under police rule

When the force of reason is subjected by the reason of force, no one is entitled to speak of law or of rights. In this situation the law is arbitrary and its application is not undertaken by a legal state, but by an abusive state where the government’s monopoly of violence is placed at the service of privileged interests. In this case resistance against the abuse is legitimate; furthermore, the right to resist and to engage in self-defense is the only real right. Thus, from the point of view of liberty, dignity and reason, the real sources of rights, the protest against the demolition of the occupied and self-managed space of Can Vies, in the Sants neighborhood, cannot be more justified. Its demolition was not a pretext for the intolerable violence of itinerate minorities who “took advantage of grievances”, as the authorities (and the UGT police trade union) claim; it was simply a display of institutional, gratuitous and savage barbarism, as usual.

The metropolis known as Barcelona is not an extended settlement organized by a community of residents, as it was when it was founded; nor is it an industrial city full of factory workers as it was in the past; Barcelona, with its enormous overcrowded population, is merely an open and peaceful space for consumers, where all human movement must be regulated and controlled in order to guarantee its transparency and smooth operation. Those who run Barcelona are not its residents, but a political and financial, vertical and authoritarian, parasitic and usurping caste, which has made the management of the urban space its privileged way of life. What matters to these leaders is the “Barcelona trademark”, that is, that the municipality should convey a polished and tranquil image, like that of a shopping mall or a theme park, which is good for business, sales, commodified leisure and tourism. It is obvious that the spectacle of a consumable Barcelona requires a space without contradictions or ambiguities, completely subjected and at the service of the buyer.

The new urban model cannot allow for the existence of truly public spaces, without mediations or barriers, and much less for horizontally managed places: everything must function like a hierarchical and monitored stage set, where technologies, ordinances, urban real estate and urbanism are at the service of rapacious elites. The exercise of authority in these conditions is basically a police operation; in this stage, politics is conflated with repression: management, surveillance and order are the same thing, which is why the government operates above all from the Ministry of Public Order. Politics is therefore not the affair of the politicians, but of the implacable security forces. All the political and social problems that this aberrant model of the city constantly provokes will never be recognized as such, since the population does not have any right to complain about this best of all possible worlds. The only response of the ruling power that has hijacked the popular rights of decision-making is violence.

It is clear that in the affair of Can Vies, the municipal authorities never had any intention of offering alternatives that were not circumscribed within the bounds of the official bureaucracy, and that at every meeting all they did was engage in manipulation and lying, because by proposing an unacceptable space under government control what they really sought to do was to abolish the free space that Can Vies originally constituted. The disproportionate show of police force deployed to carry out the eviction proves this. They did not count on Can Vies receiving either the support of other collectives or help from the residents of the city center. Nor did they expect the solidarity of other neighborhoods, since the operation took place at dawn. This is why the forces of unjust order were at first caught by surprise. Where was the ultrasonic cannon and why didn’t they open fire with their “sticky foam” projectiles? This is what the representative of the police trade union, the SMT-CCOO, asked, since it must be pointed out that the repression was carried out by paid mercenaries working under the terms of a collective bargaining agreement that authorized the use of FOAM projectiles, and what the trade unions are interested in is to see to it that the operation is properly carried out, without any risk to their members. Everyone has seen the response. An almost military style occupation of the neighborhood, indiscriminate police violence, arrests and injuries…

All the media efforts of Mayor Trias, the Minister of Public Order Espadaler and the city councilor representing the Sants-Montjuïc district, Jordi Martí, have been devoted, first of all, to defending the violent action of the police, “defender of property rights” and “executor of a clear ruling of the Supreme Court”. In fact, they did not offer too many explanations: “it would not be good for us if the police had to justify their actions” (Espadaler); “the security forces were right. When the police do something they have a reason” (Trias). Secondly, their efforts were also intended to present the protests as the work of violent infiltrated groups, with the idea of dividing the protestors between pacifists and “anti-system” radicals, in order to “find formulas of consensus” with the former and to crush and imprison the latter. This is an old political tactic that is trotted out whenever force has not yielded all the desired results. The demagogy of the leaders is contemptible but that is the way they are. We must not blame the authorities for a lack of subtlety, when the only shortcoming they need is a lack of scruples!

Thus, we are not facing an unusual isolated event, within a perfect democratic framework, where everyone has a voice and a chance to make themselves heard. In reality, the iniquity of the authorities and the brutality of the police forces will become increasingly more common if the population does not resign itself to doing what it is told to do. Because the population is never right, it is not sovereign, since it has no force, or, more accurately, it does not have the monopoly on force that the law of domination grants to those who govern it. The total domination of Capital demands a kind of urban space that is managed like a business and pacified like a prison. Within this space there is no room for neighborhood assemblies, or ways of life at the margins of the market economy. In this space, the framework cannot be more authoritarian, and politics is not distinguished from social control. In a world that is heading towards totalitarianism, political management is repression.

Can Vies was a stumbling block for power in Barcelona. It seems that it will not be overcome easily. The resistance to the demolition has been exemplary in many respects, which proves that there are people who have not adapted to the servile behavior that is demanded of them. This is a reason for cheer. And since there must be no lack of stumbling blocks (today there are vast numbers of them), we are confident that in the near future there will be many more!

The struggle continues. Visca Can Vies!

 

Deixa un comentari